Η παράδοση αγαθών ως αντικείμενο ΦΠΑ 

Ι. Περιεχόμενο της έννοιας “παράδοση αγαθών”

 

   Στο άρθρο 14 της οδηγίας 2006/112/ΕΚ, όπως και με το άρθρο 5 παρ. 1 της 6ης οδηγίας, δίνεται η έννοια της παράδοσης αγαθών ως πράξης μεταβίβασης της εξουσίας να διαθέτει κανείς ενσώματο αγαθό ως κύριος. Σε συμφωνία με τον ανωτέρω ορισμό, το άρθρο 5 παρ. 1 εδ α Ν. 2859/2000 ορίζει, επίσης, την παράδοση αγαθού με το ίδιο ως άνω περιεχόμενο, ήτοι ως μεταβίβαση δικαιώματος κατοχής, υπό την ιδιότητα του κυρίου, κινητού ή ακίνητου ενσώματου αγαθού.

  Κατά τα ανωτέρω, προκύπτει ότι, προκειμένου μια δραστηριότητα να χαρακτηριστεί ως φορολογητέα παράδοση αγαθού, θα πρέπει να πληροί σωρευτικά, πέρα από τα γενικά κριτήρια που θέτει το άρθρο 2 παρ. 1 περ α Ν. 2859/2000, ήτοι να πρόκειται για πράξη που υλοποιείται στο εσωτερικό της χώρας, με επαχθή αιτία, από πρόσωπο που ενεργεί στο πλαίσιο της επαγγελματικής του δραστηριότητας, και τα ειδικότερα κριτήρια, κατά τα οποία αντικείμενό της πρέπει να αποτελεί ενσώματο αντικείμενο και, συνεπεία της παράδοσης αυτού, να μεταβιβάζεται στον αντισυμβαλλόμενο εξουσία διάθεσής του ως κύριός του, η δε μεταβίβαση αυτή να λαμβάνει χώρα με τη βούληση του μεταβιβάζοντος.

  Ως προς το τελευταίο αυτό στοιχείο, η νομολογία του Δικαστηρίου της Ένωσης έχει αποφανθεί ότι δεν επιβάλλεται ΦΠΑ για παράδοση αγαθών, των οποίων την εξουσία διαθέσεως δεν μεταβίβασε με την βούλησή του ο υποκείμενος στο φόρο, όπως συμβαίνει στην περίπτωση κλοπής των προϊόντων αυτών. Κι αυτό διότι η κλοπή δεν μπορεί να εξομοιωθεί με παράδοση αγαθών εξ επαχθούς αιτίας, επειδή δεν υφίσταται συναλλαγή ούτε καταβάλλεται κανενός είδους αντάλλαγμα. Ωστόσο, αν διατίθενται στο αγοραστικό κοινό αγαθά που αποκτήθηκαν από το υποκείμενο που τα εμπορεύεται με τρόπο παράνομο, τότε επί της παράδοσής τους επιβάλλεται ΦΠΑ, επειδή τα προϊόντα αυτά διατίθενται στην αγορά με τρόπο ανταγωνιστικό προς αντίστοιχα ή διαφορετικά αγαθά που αποκτήθηκαν νόμιμα από τον υποκείμενο στο φόρο1.